In de eerste dagen van november van dit jaar op veel plaatsen in de wereld, mensen dachten wat betreft het einde van de eerste wereldoorlog 100 jaren geleden. “Nooit meer oorlog” was een van de meest geciteerde aanspreekt, omdat mensen door middel van een oorlog met onvoorstelbare horror was gegaan. Hebben ze iets leren van die? jammer genoeg niet, omdat zo veel als de oorlog en het geweld werd verafschuwd in die tijd, de werkelijke oorzaken zijn zeer weinig aandacht gekregen. Onmiddellijk daarna, eisen voor herstelbetalingen, territoriale aanspraken, enz. waren op de tafel, die alleen verdiept de onenigheid, haat en onrecht.
In verbinding met deze, je zou kunnen overwegen het vers van Mat 5,39: “Wanneer iemand valt je op je rechterwang, zet de andere om hem.”A wijsheid, welke irriteert ons onmiddellijk. Waarom moet ik de pijn lijden tweemaal en raken vernederd om vrede te krijgen? – Niet weinigen zullen vragen wat is dat goed is voor? Het is niet anders dan een wijsheid die de oude Grieken al had herkend, namelijk amnestie. Er werd door de wet voorgeschreven en uitgevoerd in al zijn gevolg. Wat betekent dat?
Wat is er gebeurd kan niet ongedaan worden gemaakt, en we weten allemaal dat dit van vaak pijnlijke ervarings. De oproep en wraakzucht, vergelding en (vermeend) rechtvaardigheid is sterk. Maar hoe kun je slagen te ontsnappen deze spiraal van mishandeling, moord, doodslag en permanente wederzijdse geweld? Dit is een dilemma welke kwelt de menselijke geschiedenis voor millennia.
In het oude Griekenland, werd erkend dat een nieuw, onaangeroerd pagina moet raken geopend in het boek des levens. Echter, dit kan alleen gebeuren als de oude “het beledigen en kwetsen” niet blijft last. daarom “algemene vergeten” – de amnestie, werd door de wet voorgeschreven. De schending of negeren van deze wet werd gemaakt op straffe van de dood of synoniem uitsluiting uit de maatschappij (outlaw = liet voor zichzelf zorgen), de hoogste van alle boetes. Dus, amnestie kan worden gezien als een soort prescriptieve vergeten. Dit vraagt enorm veel moed van mensen in termen van grootte en tolerantie. Dit is vaak niet gemakkelijk. Maar alleen door deze pijn een nieuw begin slaagt, en een nieuwe, gewone leven is mogelijk.
Het christelijk geloof ziet zichzelf als een religie van de vrede. Maar wat een contradictie doen we zien en lezen in het dagelijks nieuws?
Vandaag vieren we de eerste zondag van de Advent. Dit zou moeten herinneren op de intocht van Jezus in Jeruzalem. (Luke 21,25-28.34-36). Dit verslag over deze triomfantelijke intocht is een contrast programma. Maar deze contrasten laten ons voorbeelden voor gebruik in het eigen leven. Het is het verhaal van een koning die komt als een lage bediende op een ezel, niet in koninklijke gewaden, maar in de kleren van de armen en de nederige. Jezus Christus komt niet als een aardse koning te veroveren met geweld, maar met liefde, genade, barmhartigheid en zijn eigen offer voor zijn volk. Zijn koninkrijk op aarde heeft geen legers, rijkdom, of pracht, maar nederigheid en dienstbaarheid. Hij heeft geen landen veroveren of markten; hij wil niet iedereen te domineren. Nee, nodigt hij en spreekt tot de harten van de mensen, Zijn boodschap is dat van de vrede.
Elke vrede begint altijd op kleine schaal, in onszelf, ongeacht de externe omstandigheden kunnen zijn. Elke vrede begint of eindigt waar de grenzen tussen mij en mijn buurman zijn gekruist. Als er onenigheid in onszelf, Het weerspiegelt meestal naar buiten in onze woorden en daden. Vroeger of later, innerlijke “oorlog” leidt tot externe twist. Dat is waarom het zo belangrijk om in vrede met jezelf, “om soepel functioneren”. ik kan niet vragen om iets van anderen die ik ben niet bereid op te geven van mezelf.
De essentiële stap op weg naar innerlijke vrede is vergeving. Alleen door anderen te vergeven en zichzelf kunnen de negatieve emoties worden overwonnen. Dit wil niet zeggen dat de handelingen of incidenten waren goed. Soms is alleen de voorgeschreven vergeten helpt hier. Dan wordt het duidelijk, wat Jezus had bedoeld met, “Wanneer iemand valt je op je rechterwang, zet de andere om hem ook.” Dit kan niet werken zonder pijn. Het is een zware strijd, maar het werkt als beide partijen hebben een oprechte interesse in deze. Vrede begint in kleine stappen en gebaren. Super goed inlevingsvermogen en creativiteit zijn die nodig zijn om conflicten op te lossen, net zoals anders, niet-gewelddadige methoden. Het is een lang leerproces en vereist emotionele volwassenheid. Laten we op weg samen op de weg naar een gemeenschappelijke vrede op deze eerste zondag van de Advent …
In deze betekenis:
Shalom aleikhem - de zout-eenhis'Alaykum -
vrede zij met u -
Vrede zij met u –
Vrede met u –
Vrede zij met u –
vrede zij met u –
Vrede zij met u ...!
One of the biggest challenges of today is to find ways to evangelize in a form that is understood.
Hoop – is een zekere innerlijke afstemming, gekoppeld aan een positieve verwachting. Echter, Er is geen echte zekerheid over of dit gewenste resultaat daadwerkelijk plaatsvinden. Hoop is de uitgebreide emotionele en vaak actie begeleiden oriëntatie van de mensen op de toekomst.
“Verheugen” – in Latijns “Gaudete” – is het motto van de derde zondag van de Advent. “Verblijdt u in den Heere te allen! Ik zal het nogmaals zeggen: verheugen!” Dit kunnen wij lezen in de brief aan de Filippenzen. Op de kroon van de komst, de roze kaars wordt vandaag aangestoken.